Είναι κάποιες φορές που όσο κι αν δεν πρέπει.. τα θέλω νικάνε…
Είναι που η λέξη σε χρειάζομαι ζωγραφίζεται στα χείλη…
Που τα δάκρυα αργούν να στεγνώσουν…
Και η μοναξιά υφαίνεται γύρω σου σαν ιστός από αράχνη…
Είναι που αυτός ο ιστός μπλέκεται στην σκέψη σου…
Και κεντάει την καρδιά σου…
Είναι αυτές οι φορές που τα θέλω σκορπίζονται ματωμένα…
Σαν κατακόκκινα ροδοπέταλα…
Τότε που η Άνοιξη προσπέρασε την ψυχή σου…
Τότε... που σκοτείνιασε ο ουρανός στα μάτια του....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου