Κοιτάζω ξανά πίσω…Πάει τοσος καιρος από τότε που σε είδα τελευταία φορά…
Κι όμως είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα…
Τι ήσουν για μένα;
Η αδερφουλα μου, η Βικτωρια μου!!!!!!!!!!!!
Έφυγες νωρίς, πολύ νωρίς…
Κι άφησες πίσω σου μόνο γιατί και πόνο…
Οι αναμνήσεις σου αμέτρητες…
Κι όμως, είναι τοσος καιρος κι ο πόνος είναι αμείωτος…
Είναι δυνατόν να συνεχίζεται η ζωή ίδια, όταν χάνεται κάποιος
αγαπημένος σου και μάλιστα τόσο ξαφνικά και άδικα;
Νομίζω η σταδιακή αύξηση της σκληρότητας του χαρακτήρα μου οφείλεται σε αυτό καθ’ αυτό το γεγονός.
Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο, και θεωρώ ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να μην χαίρομαι και να μην λυπάμαι με την ίδια ένταση που το έκανα παλαιότερα.
Αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου σε χρειάζομαι όσο τίποτα άλλο…
Να ήσουν δίπλα μου, να μην περνάω τις δύσκολες αυτές καταστάσεις χωρίς εσένα…
Οποιαδήποτε άλλη παρουσία είναι ελλιπής!
Εύχομαι μόνο πραγματικά και μέσα απ’ την καρδιά μου
να ‘σαι κοντά μου από εκεί ψηλά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου